Betimlemek Nedir? Bir Anın İçindeki Dünyayı Görmek
Giriş: Bir Anı Hatırlamak
Geçen yaz Kayseri’de çok sıcak bir gündü. Havanın bunaltıcı sıcaklığına rağmen, akşam saatlerinde dışarı çıkmayı göze almıştım. Bir arkadaşımın doğum günüydü ve ona sürpriz bir parti hazırlıyorduk. Beklentim, hayatımda hiç unutamayacağım bir anın doğmasıydı ama işler o kadar da beklediğim gibi gitmedi. O günü hatırladıkça, aslında betimlemenin ne kadar güçlü bir şey olduğunu fark ettim. Çünkü bazen bir anı anlatmak, sadece o anı anlatmaktan çok daha fazlasını ifade eder.
Betimleme: O Anın İçindeki Hissiyat
Bütün gün hazırlıklarla uğraştık, sıcak güne rağmen dışarıda koşuşturduk ama ne olursa olsun içimde bir eksiklik vardı. Partiye gitmek üzere dışarı adımımı attım ve Kayseri’nin o tipik akşam havasını içine çektim. O anda, gece biraz daha serinlemeye başlamıştı ama her şey yine de beni boğuyordu. Bir yanda çakmak gibi yanan güneş, bir yanda ılık rüzgar… Ama asıl hissettiğim şey, bir garip hüzün ve hayal kırıklığıydı.
Doğum günü kutlaması, beklediğim kadar coşkulu olmamıştı. Arkadaşlarımın yüzlerinden, ellerindeki içkilerden, saçmalamalarından belirgin şekilde bir yabancılaşma hissediyordum. Sahneye çıktım, gülümsedim ama içimdeki boşluk büyüdü. O anı anlatmam gerekirse, her şey biraz silik, biraz bulanık bir şekilde belirdi gözlerimde. İnsanlar konuşuyor ama ben çok uzaktan dinliyordum. Hızlıca bakıp bir şeyler söyledim, ama içinde kaybolduğum hislerimle hiçbir şey bağdaştırılamıyordu.
Betimlemenin Gücü: Bir Anın İçindeki Derinlik
Şimdi dönüp bakınca, aslında yaşadığım hayal kırıklığını anlatan bir şey vardı, o geceyi betimlemek gerçekten zordu. Bir anı betimlemek demek, o anda hissettiklerimizi, etrafımızdaki her şeyi ayrıntılarıyla gözler önüne sermek demek. Bu sadece bir olayın anlatılmasından daha fazlası. Benim için, o geceyi anlatırken, bir tür boşluk, içsel bir huzursuzluk vardı ve işte bunu göstermek, anlatmak gerekti.
Güzel bir gülüş, kulağımda yankılanan bir kahkaha ya da bir bakış, belki de her şeyin derinliğini bir şekilde temsil edebilirdi. O anlar, sadece benim için değil, belki de başkalarının algısında da o geceyi belirleyecek olan ince çizgilere dönüşecekti. Aslında hepimiz biraz daha farkında olmalıydık; her şeyin sadece dışarıdan göründüğü gibi olmadığını, ne kadar çok şeyin gözle görülmeyen olduğunu anlamalıydık.
Betimlemenin O Anın İçindeki Yeri
Yavaşça, arkadaşımın doğum günü partisinin tam ortasında duruyordum ve içimden bir ses “bunu anlatabilmelisin” diyordu. Ancak anlatmak zorlaştı. Çünkü hissettiğim o duygu, hem hüzünlü hem de karmaşık bir şeydi. Parti kalabalığı beni biraz daha yalnız hissettirdi. Herkesin yüzü ne kadar gülse de, ben o kalabalıkta kendimi yalnız hissediyordum. Kayseri’nin karanlık sokaklarındaki evlerin pencerelerinde yanmaya başlayan ışıkları görerek bir an geri çekildim. Ne kadar uzak olduğumu, dışarıdaki dünyadan ne kadar ayrı kaldığımı hissettim. O anın içindeki boşluk, aslında hayatın o anlarda ne kadar keskin bir hale geldiğini bana gösterdi.
İçimdeki hayal kırıklığı, beklediğim gibi bir parti olamayacağı duygusunu pekiştiriyordu. Ama bir yandan da, o kadar çok şey görüyordum ki… Arkadaşımın gülüşü, yansıyan ışıklar, gecenin derinliği ve orada olmak… Belki de bu, hayatın karmaşık yapısını anlatmanın en iyi yoluydu: Bazı anlarda hiçbir şey doğru görünmez, her şey eksik ama yine de devam edersiniz.
Sonuç: Betimlemenin Gerçek Anlamı
Bir anı anlatırken, bazen sadece dışarıdaki manzara değil, o manzaraya yüklediğimiz duygular da öne çıkar. Betimlemek, bir olayın içine duyguyu koymaktır. O geceyi hatırlarken, sadece arkadaşımın doğum günü kutlaması aklıma gelmedi, aynı zamanda o kalabalık içinde kendimi ne kadar yalnız hissettiğim de gözlerimin önüne geldi. Bazen bir olayın sadece yüzeyini anlatmak yetmez, içindeki derinliklere inmek gerekir. Betimlemek, işte bunu yapabilmektir.
Her şeyi anlatmak değil, her şeyi hissetmektir. O gece Kayseri’nin akşam serinliğinde, ışıkları yavaşça titreyen evlerde, içimdeki karışıklıkta ne kadar derin bir anlam vardı. Betimlemek, bir şeyi anlatırken ona duyguyu katmaktır. Bu, belki de bir hikâyenin en değerli kısmıdır.